"Πετάω,κρατάω και αλλάζω"

Σε λίγες μόλις ώρες το 2016 θα είναι πλέον γεγονός, ενώ ταυτόχρονα το 2015 θα ανήκει πλέον οριστικά και αμετάκλητα στο... παρελθόν. Παρά την πικρή γεύση που αφήνει στα τελειώματα του, λόγω των πολιτικών - οικονομικών εξελίξεων που διαδραματίστηκαν στις μέρες του, ήταν ένας χρόνος γεμάτος... ποικίλα συναισθήματα και του αξίζει ο αναπόφευκτος απολογισμός.

Χριστούγεννα μόνος;;;;

Χρώμα, λαμπάκια, ζαχαρωτά... ψώνια και χαμόγελα, χαμόγελα και ψώνια! Τα Χριστούγεννα έφτασαν στη πόρτα μας ακόμη μια φορά κι έστω εν μέσω κρίσης, όλοι προσπαθούν να τα χαρούν... Για κάποιους, η αγαπημένη τους εποχή (αγαπημένα πρόσωπα, δώρα, γλέντια κ.ο.κ)· Για κάποιους άλλους... η χειρότερη, καθώς φέρνει ξανά στην επιφάνεια τα οικονομικά προβλήματα ή σε υποχρεώνει να συναναστραφείς συγγενείς και ανθρώπους που συνήθως αποφεύγεις ή ακόμη χειρότερα, θυμίζει μοναξιά!

Μια Νύχτα με την Κόκκινη

Κωστής Γκιμοσούλης

Εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ

1995

Ετών 16 και πέφτει στα χέρια μου (ως δώρο γενεθλίων) ένα βιβλίο που έμελλε να με σημαδέψει...

Το εξώφυλλο το χαρακτήριζαν έως και αδιάφορο τα τότε παιδικά μου μάτια, αργότερα ωστόσο, ακόμη κι αυτό πήρε άλλη μορφή μέσα μου. Ο τίτλος όμως αν μη τι άλλο προκαλούσε το ενδιαφέρον μου, τη περιέργεια μου... Μια νύχτα με την Κόκκινη... και η φαντασία μου οργίαζε.... και δεν είχε άδικο εν τέλει.

Μια ιστορία δρόμου. Μια ιστορία έρωτα, πόνου, ελπίδας και... (ίσως) λύτρωσης; Αφηγηματικό, αλλά διατυπωμένο ως ένα γράμμα, σε τραβάει στη πλοκή του.

Να σε χαϊδεύουν τα σκοτάδια, τόσο σκοτάδι που έριξες επάνω μου όταν έφυγες....

Anastasios ZM - Ένας Έλληνας μουσικοσυνθέτης, άγνωστος στη χώρα του - γνωστός στο εξωτερικό!

Μέσα από την εκπομπή μου "Καφέ στη Χόβολη"  στον διαδικτυακό ραδιοφωνικό σταθμό www.sam-radio.com (όπου τότε παιζόταν κάθε Τρίτη & Πέμπτη, εν αντιθέσει με τώρα που έχει σταματήσει προσωρινά) είχα τη τιμή να φιλοξενήσω ένα νέο άνθρωπο με όνειρα, φιλοδοξίες και μπόλικο ταλέντο. Αναφέρομαι φυσικά στον μουσικοσυνθέτη Αναστάσιο ΖΜ Μαντζούνη. 

Διεθνή Ημέρα Εξάλειψης της Βίας Κατά των Γυναικών

Παγκόσμια Ημέρα Εξάλειψης της Βίας κατά των Γυναικών σήμερα και  είχα τη τιμή να με φιλοξενήσει και να μου παραχωρήσει μία (σχεδόν) 40λεπτη συνέντευξη εφ όλης της ύλης, η νομικός του Συμβουλευτικού Κέντρου Γυναικών Θεσσαλονίκης, κα Στέλλα Χασιρτζόγλου.

ΜΗ ΣΩΠΑΙΝΕΙΣ

Σε μία φιλική ατμόσφαιρα, η συζήτηση ξεκίνησε με το τι είναι ένα Συμβουλευτικό Κέντρο, τι υπηρεσίες παρέχει και σε ποιους απευθύνεται.

Ο Αλχημιστής

Μην απαρνιέσαι ποτέ τα όνειρα σου, να ακολουθείς πάντα τα σημάδια. Είναι η δυνατότητα να πραγματοποιήσεις ένα όνειρο που δίνει ενδιαφέρον στη ζωή...

Ο Αλχημιστής είναι ένα αλληγορικό μυθιστόρημα γραμμένο από τον Πάουλο Κοέλιο (Paulo Coelho), το οποίο δημοσιεύτηκε πρώτη φορά το 1988.

Η γη των "ζώων"!!!

Το καλοκαίρι ήρθε και πέρασε, οπότε με πιο ήρεμη διάθεση πια,  είπα να σας παραθέσω ένα από τα τραγικά περιστατικά των διακοπών μου.

Παραλία Χαλκιδικής, ώρα 8:30 το πρωί. Είπα κι εγώ να πάω τα παλικάρια μου για μπάνιο.

«Μαμά! Να πάρουμε και τα σκυλιά μαζί μας; σε παρακαλώωωω», ε! αποχαιρετώ κι εγώ το όνειρο για ξαπλώστρα, καφέ και πλήρη χαλάρωση και ξεκινώ με δυο παιδιά, δυο σκυλιά, ομπρέλες, καρεκλάκια και λοιπά απαραίτητα για να πάω να ρίξω καμιά βουτιά να δροσιστώ.

Παίρνω μια ασφαλή απόσταση από την οργανωμένη παραλία, κοιτώ να μην έχει ψυχή τριγύρω και στήνω με τη βοήθεια των αγοριών τα προαναφερθέντα. Αφού λοιπόν έγινα μούσκεμα στον ιδρώτα, στρογγυλοκάθισα ν' απολαύσω ήλιο (έστω, κάτω απ' την ομπρέλα...) και την υπέροχη θέα των αγοριών μου που πλατσούριζαν κι έπαιζαν με τα φιλαράκια τους, δηλαδή τα σκυλιά.

το καμάρι μου απολαμβάνει το δροσερό νερό

Ξαφνικά, μια γυναίκα που διένυε μάλλον την 6η  ή  7η  δεκαετία της ζωής της, άφησε την αναπαυτική ξαπλώστρα της, περπάτησε τα 500 μέτρα (τουλάχιστον) που μας χώριζαν και ήρθε και στάθηκε ανάμεσα σε εμένα και τα πιτσιρίκια. «Δε ντρέπεστε να βάζετε τα κοπρόσκυλα σας μέσα στη θάλασσα; κοντά στους ανθρώπους;» Τα αγόρια κοίταξαν εμένα, που με βαριά καρδιά - γνωρίζοντας εξ αρχής ότι αυτή τη μάχη θα τη χάσω...- σηκώθηκα να αντιμετωπίσω την πηγή των κατηγοριών.

Μια μέρα μετά τη... 4η Μέρα με τα Χρώματα!!!

Η 4η Μέρα με τα Χρώματα ήρθε κι έφυγε αφήνοντας πίσω της υπέροχες αναμνήσεις... 

Χωρίς εμένα...

Εντελώς ξαφνικά άρχισα να σε θυμάμαι. Θύμισες το πρώτο μου ποδήλατο, την πρώτη μας βόλτα στο πάρκο, τον πρώτο έρωτα μου, την πρώτη μου ερωτική απογοήτευση, το γάμο μου και ήσουν σε όλα εκεί. Αυτό που δεν θυμήθηκα ήταν να μου λες πως μ' αγαπάς. Ποτέ δε μου το είπες. Όχι, δεν σε κατηγορώ, αλλά ήθελα να μου το πεις. Ξέρω πως μου το 'δειχνες, αλλά ποτέ δεν το 'πες. Γιατί δεν το 'πες; ήθελα πολύ να τ' ακούσω, παρά πολύ.

Η μεγάλη απάτη!!!

Μετά από ένα κουραστικό ταξίδι, άκαπνος (κι αν δεν καπνίζεις σιγά μη σ' απασχολεί, εάν καπνίζεις όμως;;;), φτάνεις εν τέλει στον προορισμό σου, Αθήνα!

Αφήνεις τα μπαγκάζια σου στο ξενοδοχείο επιλογής σου (αυτό είναι από μόνο του θέμα για άρθρο...) και μετά από τόση ταλαιπωρία (καθώς η μετακίνηση στην Ελλάδα δεν είναι και ότι πιο απλό, ειδικά αν είσαι τουρίστας και πόσο μάλλον ξένος), ακούς μια γυναικεία φωνή να λέει: «Επόμενη στάση Ακρόπολη, Next stop Acropoli», βγαίνεις σχετικά ανακουφισμένος από το μετρό, ανεβαίνεις τα απαραίτητα επίπεδα  προς την επιφάνεια και βλέπεις επιτέλους ήλιο... κόσμο να πηγαινοέρχεται δραστήριος και χαρούμενος, τις ταμπέλες που σε κατευθύνουν προς την Ακρόπολη και το μουσείο της και λες:  «Εδώ είμαστε...!» μ' ένα χαμόγελο που καλύπτει ολόκληρο το πρόσωπο, μαζί και τα αφτιά. 

Αρχίζεις λοιπόν κι ανεβαίνεις την ανηφορίτσα για να στρίψεις στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου, μα μόλις αγγίζεις τον στόχο σου με το μεγάλο δαχτυλάκι του δεξιού σου ποδιού, τσουπ!

Ονείρωξη

Θάνατος: το σταμάτημα λειτουργιών ενόργανων όντων,το τέλος της ζωής... για άλλους γεγονός. Τι πρέπει να καταλάβεις τώρα απ αυτό? Ποιος φόβος να σε αγγίξει αν η καρδιά σου σταματήσει; Ποια αγάπη να ανασάνεις, αν σου στέρεψε ο αέρας; Ποια λύτρωση να ζητήσεις, αν δεν υπάρχει γυρισμός; 

Θάνατος χα! Στ' αυτιά μου ακούγετε ύμνος μιας χώρας χωρίς σημαία, μιας έννοιας χωρίς σημασία. Ξέρεις τι κάνει το θάνατο μοναδικό; ότι δεν μπορείς να τον κερδίσεις. 

Κάποτε μου είπαν πως με δύο τρόπους τον κερδίζεις: κάνοντας παιδιά και με δόξα. Λοιπόν αν σε έβαζαν να διαλέξεις ποια έννοια θα σου γυάλιζε; 

Εμένα πάντως ο θάνατος, περιτριγυρισμένος από ψυχές που δεν κατοικούν σε σώματα πια. Από μια ησυχία περικυκλωμένος να 'μαι, όπως κι αυτή που έχουν τα λόγια μου.

Το τυρί το είδες, τη φάκα δεν την είδες;

  

  Κατά καιρούς, βρισκόμαστε στη δυσάρεστη θέση να πρέπει να παραδεχτούμε ότι επιεικώς μας εκμεταλλεύτηκαν, κοινός, μας "έπιασαν κότσο"!

   Έπειτα, επιεικώς κι εμείς, τα "παίρνουμε στο κρανίο" - με τον θύτη φυσικά - ανασύρουμε από τη βιβλιοθήκη του μυαλού μας όλη την υβριστική φρασεολογία που έχουμε μάθει κατά τη διάρκεια της ζωής μας και το εκφράζουμε είτε από μέσα μας είτε εξωτερικεύοντας τα - σπανίως ωστόσο (αν όχι, ποτέ) στον ίδιο το θύτη - και εν τέλει, αφού η διάθεση μας έχει πιάσει πάτο, καθόμαστε και βράζουμε στο ζουμί μας (!) μέχρι την επόμενη φορά...

   Παρ' όλα αυτά όμως, όλοι φτάνουμε στο σημείο κάποια στιγμή όπου λέμε: "ό,τι έγινε έγινε και δεν αλλάζει", οπότε ας το αποδεχτούμε κι ας πάμε παρακάτω... αλλά, επειδή δεν αλλάζει αυτό που έγινε, δε σημαίνει πως δεν μπορούμε ν' αλλάξουμε εμείς. Και πώς γίνεται αυτό ρε φιλενάδα; θα μου πείτε...

Ο χρόνος

Ιδού η απόδειξη πως και οι άντρες σκέφτονται... 

Του Γιάννη Μαστρογεωργίου

- Είναι κάποιες στιγμές που παγώνει ο χρόνος μέσα σου και σταματάς να ζεις. Είσαι κολλημένος στο παρελθόν και δεν έχει σημασία το παρόν. Φτιάχνεις εικόνες για να ξεχνιέσαι μια στιγμή και αμέσως μετά έρχεται η επόμενη και σε προσπερνά σαν σταματημένο. Όπως προχθές στο ασανσέρ που αντάμωσες ένα ζευγάρι μάτια που σου χαμογέλασαν και σου 'παν καλημέρα............ Καλημέρα, μια λέξη απλή σαν τα μάτια που στην είπαν και όμως εσύ, δεν είσαι εσύ πια. Έγινες πάλι κάτι από το παρελθόν χωρίς να ξέρεις το γιατί, απλά νιώθεις ωραία εκεί, έτσι δεν είναι;

- Είναι ο χρόνος σαν ξυράφι που σε κόβει σιγά σιγά κι εσύ πονάς μα δεν ξέρεις τι να κάνεις, παρά μόνο βλέπεις το αίμα και φτιάχνεις συνειρμούς με θάλασσες και ποτάμια . Ποτάμια προβλήματα που έρχονται ορμητικά στη θάλασσα σου και την κάνει πιο άγρια πιο ανυπόφορη... Κι όμως, εσύ εκεί να την παλεύεις με γνωστούς αφού σου αρκεί ένα χτύπημα στη πλάτη και η λέξη υπομονή (Γελάει)..... τι λέξη, τι να υπομείνεις, πόσο να σκύψεις το κεφάλι στο χρόνο και σε όλα αυτά που σέρνει μαζί του, τι να θυμηθείς, ποια φορά;

«Παιδιά χωρισμένων σε….. Απόγνωση»

Ξεκινάει με κουφέτα, λουλούδια, αγάπη και γέλια….. όνειρα και προσδοκίες…..

Φτάνει κι ο πελαργός! Μία φορά, δύο ή και περισσότερες. Και λες, συμπληρώθηκε η ευτυχία…. Αμ δε! (ξεπηδάει η Θεσσαλονικιά από μέσα μου… )

Σύννεφα μαζεύονται κι αρχίζουν οι αναταράξεις και τα κενά αέρος…. Και πριν το καταλάβεις καλά καλά, πάνε οι αγάπες και τα λουλούδια, κόβονται τα γέλια, γκρεμίζονται τα όνειρα και εισέρχονται οι δικηγόροι, οι δικαστικές διαμάχες, οι απειλές και τα τελεσίγραφα…. για τ’ αυτονόητα, και το πιο περίεργο… γι’ αυτά που κάποτε συμπλήρωναν την ευτυχία και που ξαφνικά μετατρέπονται σε μπαλάκι του πινγκ – πονγκ (το παιδί σου – το παιδί μου), σε μέτρο πίεσης ή ακόμη κι εκμετάλλευσης (το τελευταίο ειδικά, γίνεται συνήθως από τις γυναίκες εδώ που τα λέμε…. αλλά, αυτό είναι ένα θέμα με το οποίο θα καταπιαστώ άλλη φορά). Και κάπου εδώ ξεκινάει κι ο δικός μου…. θυμός, προβληματισμός, έκπληξη και…. ξανά απ’ την αρχή!

Σκέψεις...Γυναίκας...

Σκέψεις... Σκέψεις σκόρπιες, που τριβελίζουν το μυαλό, την καρδιά και πάντοτε τη ψυχή, αποτυπωμένες σ' ένα φύλλο χαρτί...