Η γη των "ζώων"!!!

Το καλοκαίρι ήρθε και πέρασε, οπότε με πιο ήρεμη διάθεση πια,  είπα να σας παραθέσω ένα από τα τραγικά περιστατικά των διακοπών μου.

Παραλία Χαλκιδικής, ώρα 8:30 το πρωί. Είπα κι εγώ να πάω τα παλικάρια μου για μπάνιο.

«Μαμά! Να πάρουμε και τα σκυλιά μαζί μας; σε παρακαλώωωω», ε! αποχαιρετώ κι εγώ το όνειρο για ξαπλώστρα, καφέ και πλήρη χαλάρωση και ξεκινώ με δυο παιδιά, δυο σκυλιά, ομπρέλες, καρεκλάκια και λοιπά απαραίτητα για να πάω να ρίξω καμιά βουτιά να δροσιστώ.

Παίρνω μια ασφαλή απόσταση από την οργανωμένη παραλία, κοιτώ να μην έχει ψυχή τριγύρω και στήνω με τη βοήθεια των αγοριών τα προαναφερθέντα. Αφού λοιπόν έγινα μούσκεμα στον ιδρώτα, στρογγυλοκάθισα ν' απολαύσω ήλιο (έστω, κάτω απ' την ομπρέλα...) και την υπέροχη θέα των αγοριών μου που πλατσούριζαν κι έπαιζαν με τα φιλαράκια τους, δηλαδή τα σκυλιά.

το καμάρι μου απολαμβάνει το δροσερό νερό

Ξαφνικά, μια γυναίκα που διένυε μάλλον την 6η  ή  7η  δεκαετία της ζωής της, άφησε την αναπαυτική ξαπλώστρα της, περπάτησε τα 500 μέτρα (τουλάχιστον) που μας χώριζαν και ήρθε και στάθηκε ανάμεσα σε εμένα και τα πιτσιρίκια. «Δε ντρέπεστε να βάζετε τα κοπρόσκυλα σας μέσα στη θάλασσα; κοντά στους ανθρώπους;» Τα αγόρια κοίταξαν εμένα, που με βαριά καρδιά - γνωρίζοντας εξ αρχής ότι αυτή τη μάχη θα τη χάσω...- σηκώθηκα να αντιμετωπίσω την πηγή των κατηγοριών.

Την ίδια στιγμή, μια γυναίκα μπροστά στις ξαπλώστρες, εντός της θάλασσας, με το μωρουλίνι στην αγκαλιά της αναποδογύριζε το μαγιουδάκι, ώστε να ξεφορτωθεί το σκατουλάκι (μετά συγχωρήσεως), το οποίο άρχισε φυσικά να επιπλέει και να διακοσμεί τα καταγάλανα νερά. 

Το ζήτημα λοιπόν τέθηκε για το κατά πόσο ένας σκύλος ή όποιο άλλο είδος ζώου, πέρα από τον άνθρωπο, έχει το δικαίωμα να κάνει χρήση της θάλασσας για δροσιστικούς ή διασκεδαστικούς λόγους. Ανεξάντλητο θέμα, διαφωνεί κανείς;

Τη στιγμή που ο κάθε "ανώτερος" άνθρωπος, άπλυτος ή μη, μπαίνει και αφοδεύει στη θάλασσα αδιακρίτως, τα πλεούμενα του κάνουν ακριβώς το ίδιο στις περισσότερες περιπτώσεις  (ή νομίζεται ότι τα... διαμάντια σας εξαφανίζονται ως δια μαγείας;), πετάει τα σκουπίδια του σε θάλασσα και ακτές... τη στιγμή που ο δημιουργός (ονομάστε τον όπως σας βολεύει) αυτού του πλανήτη και ό,τι αυτός περιλαμβάνει, δεν έβγαλε καμιά απαγόρευση, δεν ανέφερε ποτέ και πουθενά ότι τη θάλασσα την έφτιαξε αποκλειστικά για τον άνθρωπο... Άνθρωποι, υποτιθέμενα πολιτισμένοι και ανώτεροι νοητικά (κάτι που τίθεται άνετα υπό αμφισβήτηση), βγάλανε αυθαίρετα απαγορεύσεις, λαμβάνοντας υπόψην φυσικά μόνο τα θέλω μιας μερίδας ανθρώπων, παραβλέποντας ότι τα ζώα δε θα αφοδεύσουν ποτέ στη θάλασσα, δε πετούν ποτέ απορρίμματα, κάνουν κάθε χρόνο τα εμβόλια τους και ανά τακτά διαστήματα το μπάνιο τους!

Ωστόσο, ενώ η μάχη λεκτικά χάθηκε (όπως ήταν αναμενόμενο άλλωστε), το θετικό ήταν ότι η άγνοια (γενικά, αλλά και των νόμων πιο συγκεκριμένα) κάποιων είναι το συστατικό επιτυχίας άλλων, αφού τα όρια μεταξύ αστυνομίας και λιμενικού ή ο νόμος περί ζώων και οργανωμένης ή "ελεύθερης" παραλίας είναι δυσδιάκριτα για μερικούς. Οπότε ξεφύσησα ανακουφισμένη και απόλαυσα το παιχνίδι με τα αγαπημένα μου πλάσματα (παιδιά & σκυλιά). Ένα πράγμα όμως μου κάθεται στραβά ακόμη, κάπου εδώ... στο στήθος... η ντροπή μου προς τα παιδιά μου για τον κόσμο μέσα στον οποίο τα μεγαλώνω!