Εν μέσω μιας εξαιρετικά δύσκολης -προσωπικής- περιόδου, όπου βρέθηκα με την
έντονη ανάγκη για ξεκούραση (ψυχική - σωματική) και απομόνωση, η αγαπημένη και παιδική μου φίλη, Καλυψώ, με έστειλε "δυο βήματα" απ' το σπίτι μου, σ' ένα μέρος τόσο ιδιαίτερο για εκείνη, όσο πλέον και για 'μένα.
 |
| Ιερά Μονή Κοιμήσεως της Θεοτόκου |
Χωμένα μέσα στο δάσος του Πανοράματος, τόσο κοντά στον πολιτισμό κι όμως τόσο απομονωμένα (όσο χρειάζεται...) βρίσκονται η Ιερά Μονή Κοιμήσεως της Θεοτόκου και το μοναστήρι Αυτής, που είναι αφιερωμένα στην Παναγία την Ελευθερώτρια.
Στις 1030 πέρασα την εξωτερική πύλη και έφτασα στον περίβολο της εκκλησίας, όπου τα εξής πράγματα έκαναν αισθητή την παρουσία τους άμεσα:- η αφθονία των πτηνών που πετούσαν και τιτίβιζαν πάνω απ' το κεφάλι μου
- τα δέντρα (αναμενόμενα), μα και τα αναρίθμητα, πολύχρωμα λουλούδια με τις ευωδιές τους
- τα κατσικάκια, τα προβατάκια και οι κοτούλες του μοναστηριού, που με καλωσόριζαν με τις φωνούλες τους και
- η έλλειψη κάθε άλλης βαβούρας
σε γαληνεύουν από τις πρώτες στιγμές της άφιξης σου.
Η εκκλησία ήταν κλειστή φυσικά εκείνη την ώρα, το ίδιο και η πύλη του μοναστηριού,οπότε χτυπάω το κουδούνι και φορτωμένη με τα μπαγκάζια μου, αλλά και με την καρδιά μου να σφυροκοπά μπροστά στο άγνωστο, περιμένω...
Ένα καλωσόρισμα γεμάτο χαμόγελα, καλοσύνη και καφεδάκι με το κλασικό κουλουράκι σε κάνουν να νιώσεις ευπρόσδεκτη από την πρώτη στιγμή.
Το κελί μου όμορφο, λιτό και άνετο, έγινε το καταφύγιο μου για τις επόμενες τρεις ημέρες. Παρά τον εγκλεισμό... ήταν απίστευτη η αίσθηση ελευθερίας και γαλήνης που με κατέκλυσε από την αρχή μέχρι το τέλος της παραμονής μου.
Αφού τακτοποιήθηκα, βγήκα να αυτο-ξεναγηθώ στους χώρους της μονής. Όσο προχωρούσα, το μόνο που περνούσε από το μυαλό μου ήταν πως εκεί, πραγματικά, φτάνει το χέρι του Θεού!
Όπου και να κοιτούσα, μια ομορφιά...
Δίχως να είναι υποχρεωτικό, ενστερνίστηκα το πρόγραμμα της μονής και αποζημιώθηκα με το παραπάνω...
Ξημερώματα, λειτουργία με τις υπέροχες, μελωδικές φωνές των μοναχών. Πρωινό, μεσημεριανό και βραδινό, παρέα με τις υπόλοιπες φιλοξενούμενες. Ενδιάμεσα, βοήθεια στις δουλειές των αδελφών ή ξεκούραση, ανάλογα με τις ανάγκες της κάθε φιλοξενούμενης. Το απόγευμα, πάλι λειτουργία, ενώ στο τέλος έπαιρνες και την ευχή της Ηγουμένης, την μοναχή Μελάνη. Τέλος, χαλάρωση έως και τις έντεκα, όπου έπεφτε για ύπνο και η τελευταία μοναχή.
Η Κυριακή, όμως, ήταν ξεχωριστή... Το μεσημέρι, φάγαμε στην Τράπεζα. Ιεροτελεστία ολόκληρη, από την είσοδο στο χώρο, το εκπληκτικό φαγητό και κρασί υπό τον ήχο της αδελφής που έψελνε (ελπίζω να είχε ήδη φάει...), τα όμορφα λόγια της Ηγουμένης στο τέλος και η έξοδος από την Τράπεζα με την ευχή Της.
Η ευφάνταστη μαγειρική τους, η απίστευτη θέα, η οργάνωση τους, το αγκάλιασμα τους... η βαθιά κατάνυξη... Η αδελφή Θέκλα, με τις συμβουλές της γεμάτες από αγάπη... εμένα, τουλάχιστον, με σκλάβωσαν.
Επίσης, είχα την τύχη να περάσω τις μέρες μου με τη μητέρα της Ηγουμένης, την κυρία Ελένη, αλλά και την κυρία Ευδοκία, όπου απόλαυσα την τσαχπινιά, τη σπιρτάδα και την παρέα τους, κάθε στιγμή...
Έφυγα από εκεί με γλυκόπικρα συναισθήματα... Δε μου 'φτασαν οι τρεις μέρες - δεν το χόρτασα. Ωστόσο, γεμάτη ελπίδα, πίστη και γαλήνη στην ψυχή μου, έφυγα με προορισμό μου τον "πολιτισμό" και στόχο να αντιμετωπίσω τους δαίμονες μου...
Ένα καλωσόρισμα γεμάτο χαμόγελα, καλοσύνη και καφεδάκι με το κλασικό κουλουράκι σε κάνουν να νιώσεις ευπρόσδεκτη από την πρώτη στιγμή.Το κελί μου όμορφο, λιτό και άνετο, έγινε το καταφύγιο μου για τις επόμενες τρεις ημέρες. Παρά τον εγκλεισμό... ήταν απίστευτη η αίσθηση ελευθερίας και γαλήνης που με κατέκλυσε από την αρχή μέχρι το τέλος της παραμονής μου.
Αφού τακτοποιήθηκα, βγήκα να αυτο-ξεναγηθώ στους χώρους της μονής. Όσο προχωρούσα, το μόνο που περνούσε από το μυαλό μου ήταν πως εκεί, πραγματικά, φτάνει το χέρι του Θεού!
Όπου και να κοιτούσα, μια ομορφιά...
Δίχως να είναι υποχρεωτικό, ενστερνίστηκα το πρόγραμμα της μονής και αποζημιώθηκα με το παραπάνω...Ξημερώματα, λειτουργία με τις υπέροχες, μελωδικές φωνές των μοναχών. Πρωινό, μεσημεριανό και βραδινό, παρέα με τις υπόλοιπες φιλοξενούμενες. Ενδιάμεσα, βοήθεια στις δουλειές των αδελφών ή ξεκούραση, ανάλογα με τις ανάγκες της κάθε φιλοξενούμενης. Το απόγευμα, πάλι λειτουργία, ενώ στο τέλος έπαιρνες και την ευχή της Ηγουμένης, την μοναχή Μελάνη. Τέλος, χαλάρωση έως και τις έντεκα, όπου έπεφτε για ύπνο και η τελευταία μοναχή.
Η Κυριακή, όμως, ήταν ξεχωριστή... Το μεσημέρι, φάγαμε στην Τράπεζα. Ιεροτελεστία ολόκληρη, από την είσοδο στο χώρο, το εκπληκτικό φαγητό και κρασί υπό τον ήχο της αδελφής που έψελνε (ελπίζω να είχε ήδη φάει...), τα όμορφα λόγια της Ηγουμένης στο τέλος και η έξοδος από την Τράπεζα με την ευχή Της.
Επίσης, είχα την τύχη να περάσω τις μέρες μου με τη μητέρα της Ηγουμένης, την κυρία Ελένη, αλλά και την κυρία Ευδοκία, όπου απόλαυσα την τσαχπινιά, τη σπιρτάδα και την παρέα τους, κάθε στιγμή...
Έφυγα από εκεί με γλυκόπικρα συναισθήματα... Δε μου 'φτασαν οι τρεις μέρες - δεν το χόρτασα. Ωστόσο, γεμάτη ελπίδα, πίστη και γαλήνη στην ψυχή μου, έφυγα με προορισμό μου τον "πολιτισμό" και στόχο να αντιμετωπίσω τους δαίμονες μου...
Ένα τεράστιο ευχαριστώ στις περίπου 60 μοναχές για όλα!
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου