Ξεκινάει με κουφέτα, λουλούδια, αγάπη και γέλια….. όνειρα και προσδοκίες…..
Φτάνει κι ο πελαργός! Μία φορά, δύο ή και περισσότερες. Και λες, συμπληρώθηκε η ευτυχία…. Αμ δε! (ξεπηδάει η Θεσσαλονικιά από μέσα μου… )
Σύννεφα μαζεύονται κι αρχίζουν οι αναταράξεις και τα κενά αέρος…. Και πριν το καταλάβεις καλά καλά, πάνε οι αγάπες και τα λουλούδια, κόβονται τα γέλια, γκρεμίζονται τα όνειρα και εισέρχονται οι δικηγόροι, οι δικαστικές διαμάχες, οι απειλές και τα τελεσίγραφα…. για τ’ αυτονόητα, και το πιο περίεργο… γι’ αυτά που κάποτε συμπλήρωναν την ευτυχία και που ξαφνικά μετατρέπονται σε μπαλάκι του πινγκ – πονγκ (το παιδί σου – το παιδί μου), σε μέτρο πίεσης ή ακόμη κι εκμετάλλευσης (το τελευταίο ειδικά, γίνεται συνήθως από τις γυναίκες εδώ που τα λέμε…. αλλά, αυτό είναι ένα θέμα με το οποίο θα καταπιαστώ άλλη φορά). Και κάπου εδώ ξεκινάει κι ο δικός μου…. θυμός, προβληματισμός, έκπληξη και…. ξανά απ’ την αρχή!
«Εναπόκειται στην καλή θέληση του πατέρα…» είπε ο δικηγόρος στη Μαρίνα, αναφορικά με τις υποχρεώσεις του πατέρα προς τα παιδιά τους, δηλαδή, διατροφή, επαφή – επικοινωνία και ό,τι άλλο αφορά τα τέκνα του πρώην ζεύγους. «Ο πατέρας έχει μόνο δικαιώματα… οι υποχρεώσεις εξαρτώνται μόνο από τη θέληση του… Εάν εγώ δε του δώσω τα παιδιά για χ λόγους, αυτός έχει τη δυνατότητα να καλέσει την αστυνομία….. αλλά, εάν εκείνος δεν έρχεται να τα πάρει ή έστω να τα δει ( και πέρα του προκαθορισμένου χρόνου) τα παιδιά, δεν μπορώ να κάνω τίποτα παρά μόνο να συνεχίσω να γλείφω τις πληγές των παιδιών μου…» μας λέει η Μαρίνα, με τη θλίψη, την αγανάκτηση και τέλος την παραίτηση να χρωματίζουν τη χροιά της φωνής και των ματιών της που χαμηλώνουν…. «Τον παρακαλάω να έρχεται πιο συχνά γιατί καταλαβαίνω πως τους λείπει κι εκείνος με διάφορες προφάσεις καταλήγει μόνο στα προκαθορισμένα χρονικά διαστήματα που όρισε το δικαστήριο…. Μάλλον η δουλειά και η γκόμενα είναι πιο σημαντικά από τον γιο και την κόρη του που δείχνουν καθημερινά με διάφορους τρόπους το πόσο τους πληγώνει το γεγονός ότι τον βλέπουν κάθε δυο βδομάδες, όπως θα έβλεπαν τη γιαγιά ή έναν θείο/θεία….. Τώρα μειώνει και τη διατροφή…. Και τι έγινε αν τα πραγματικά του εισοδήματα είναι περισσότερα από τα εμφανή;» συμπληρώνει η Μαρίνα φανερά εκνευρισμένη.
Ενώ, η Στέλλα εκφράζει με παράπονο «τις περισσότερες φορές, κάνει και μήνες να δει την κόρη μας, ούτε καν τηλέφωνο… η μικρή τον παίρνει κατά καιρούς, κι αυτό επειδή θα της το πω εγώ…. η ίδια δε θέλει…. και για λεφτά, ούτε λόγος….», οπότε επιβιώνουν με τον μισθό μιας τετράωρης σε σούπερ μάρκετ.
Κι έπειτα συνομιλώ με τον Παναγιώτη, ο γιος του οποίου είναι πλέον 20 ετών και σπουδάζει. Ο πατέρας του λοιπόν δίνει διατροφή (επειδή το θέλει…) ύψους 2.000€ (καθ’ ότι υψηλόμισθος) και του λέει ο δικηγόρος του «Ο τάδε που είναι εφοπλιστής δίνει 1.000€, εσύ γιατί να δίνεις παραπάνω;» κι εξηγεί ο Παναγιώτης έκπληκτος «μα, για να καλύπτω τις ανάγκες του παιδιού μου!» και συνεχίζει ο δικηγόρος συμβουλεύοντας τον πελάτη του «ναι! Αλλά, δεν είσαι υποχρεωμένος (βάση νόμου…)…. Ωστόσο, εφόσον το επιθυμείς, να κάνεις ένα συμφωνητικό με το νεαρό…», «με ποιόν μωρέ; με το παιδί μου;;;» έρχεται η γνήσια απορία του πατέρα.
Κι εγώ ειλικρινά, δε το καταλαβαίνω όλο αυτό…. Δηλαδή, χωρίζοντας από το πρώην έτερων ήμισυ, χωρίζεις κι απ’ τα μέχρι τότε παιδιά σου; Ευθύνες και υποχρεώσεις, έχεις μόνο για όσο παραμένεις στο γάμο; Κι άμα ενηλικιωθεί το παιδί, παύει να έχει έξοδα; Φεύγοντας απ’ το σπίτι, φεύγει και η ανάγκη σου να περνάς χρόνο με το προσωπάκι που υποτίθεται ότι λατρεύεις; Και άντε η δική σου φεύγει, πάει περίπατο (ή δεν υπήρξε ποτέ…)…. Τη δική του ανάγκη για ‘σένα; Τη σκέφτεσαι; Σε νοιάζει; Έπειτα, κατανοώ πως η δουλειά του δικηγόρου είναι να κοιτάει το συμφέρον του εκάστοτε πελάτη του, αλλά το συμφέρον του παιδιού ποιος θα το κοιτάξει μωρέ; Κι εσείς, γυναίκες και άντρες, μόνες και μόνοι, που τραβάτε το δικό σας Γολγοθά μεγαλώνοντας τα μικρά σας υπό τις όποιες συνθήκες, γιατί δε συνεργάζεστε όλοι μαζί (που έχει γεμίσει ο τόπος από συλλόγους που δρουν μεμονωμένα…) μπας και καταφέρετε ν’ αλλάξετε ένα νόμο που είναι το λιγότερο απαρχαιωμένος και με τόσα πολλά κενά;
Στον περί Σχέσεων Γονέων και Τέκνων (Τροποποιητικό) Νόμο του 2002, αναφέρετε:
(1) Οι ανιόντες έχουν δικαίωμα προσωπικής επικοινωνίας με το τέκνο.
(2) Κανένας δεν έχει δικαίωμα να παρεμποδίζει την προσωπική επικοινωνία του τέκνου με τους ανιόντες αυτού οποιουδήποτε βαθμού, εκτός αν υπάρχει σοβαρός λόγος που έχει σχέση αποκλειστικά με τη διασφάλιση του συμφέροντος του τέκνου.
Παρ’ όλα αυτά δεν λέει πουθενά τι γίνεται σε περίπτωση που ο ίδιος ο ανιόντας δεν επιθυμεί να έχει επικοινωνία με το τέκνο ή που δεν επικοινωνεί στο βαθμό που το τέκνο επιθυμεί. Και θα μου πείτε, γιατί αν του το επιβάλλεις θα είναι καλύτερα; Προσωπική μου άποψη είναι ότι ναι, θα έπρεπε να επιβάλλετε και μάλιστα να επιβάλλετε να κάνει μέχρι και τούμπες μπροστά του προκειμένου να μην αντιληφθεί το παιδί τη τυχών δυσανασχέτηση του γονέα.
ΓΟΝΕΙΣ ξυπνήστε!!! Δε ζήτησαν αυτά να έρθουν στον κόσμο…. Επιλογή σας ήταν…. Ακόμη και μέσω “ατυχήματος” να έγινε ένα παιδί, πάλι επιλογή σας ήταν (μπορούσατε να πάρετε μέτρα ώστε να μη γίνει….. είτε θήλυ είτε ανήρ….). Σταθείτε λοιπόν στο ύψος των περιστάσεων και δώστε στα βλαστάρια σας τους γονείς που αξίζουν και δικαιούνται, χωρίς να περιμένετε δικηγόρους και δικαστήρια να σας πουν πιο είναι το σωστό για τα παιδιά σας. Αντίστοιχα, απ’ την άλλη πλευρά διεκδικήστε ό,τι δικαιούνται τα καμάρια σας με πάθος και τρέλα, γιατί κανείς άλλος δε θα το κάνει γι’ αυτά!
