Ο χρόνος

Ιδού η απόδειξη πως και οι άντρες σκέφτονται... 

Του Γιάννη Μαστρογεωργίου

- Είναι κάποιες στιγμές που παγώνει ο χρόνος μέσα σου και σταματάς να ζεις. Είσαι κολλημένος στο παρελθόν και δεν έχει σημασία το παρόν. Φτιάχνεις εικόνες για να ξεχνιέσαι μια στιγμή και αμέσως μετά έρχεται η επόμενη και σε προσπερνά σαν σταματημένο. Όπως προχθές στο ασανσέρ που αντάμωσες ένα ζευγάρι μάτια που σου χαμογέλασαν και σου 'παν καλημέρα............ Καλημέρα, μια λέξη απλή σαν τα μάτια που στην είπαν και όμως εσύ, δεν είσαι εσύ πια. Έγινες πάλι κάτι από το παρελθόν χωρίς να ξέρεις το γιατί, απλά νιώθεις ωραία εκεί, έτσι δεν είναι;

- Είναι ο χρόνος σαν ξυράφι που σε κόβει σιγά σιγά κι εσύ πονάς μα δεν ξέρεις τι να κάνεις, παρά μόνο βλέπεις το αίμα και φτιάχνεις συνειρμούς με θάλασσες και ποτάμια . Ποτάμια προβλήματα που έρχονται ορμητικά στη θάλασσα σου και την κάνει πιο άγρια πιο ανυπόφορη... Κι όμως, εσύ εκεί να την παλεύεις με γνωστούς αφού σου αρκεί ένα χτύπημα στη πλάτη και η λέξη υπομονή (Γελάει)..... τι λέξη, τι να υπομείνεις, πόσο να σκύψεις το κεφάλι στο χρόνο και σε όλα αυτά που σέρνει μαζί του, τι να θυμηθείς, ποια φορά;

- Μια φορά τώρα τελευταία άκουσα κάποιον να μου λέει “υπομονή, η αγάπη θα ξανάρθει” Κι εγώ γέλασα από αμηχανία γιατί δεν ξέρω πραγματικά τι να την κάνω αν έρθει. Γύρισα πίσω στο χρόνο, τότε που όλα ήταν ωραία και ήμουν ερωτευμένος, έλεγα πως μ' αρέσει έτσι η ζωή μου, πολύχρωμη... Όμως ήρθε πάλι ο χρόνος και μου τα πήρε όλα αυτά, δεν πιστεύω τώρα ότι μπορεί να μου χαρίσει μια τέτοια κατάσταση πάλι, αλλά ακόμα και αν το κάνει ο πούστης ο χρόνος όπως λένε, η ιστορία επαναλαμβάνετε οπότε δεν θέλω να μου τη δώσει λίγο και να την πάρει πάλι.

- Πάλι, ξανά, σήκω από το πάτωμα περι-πτωσ(η)ς ο λόγος, που χρειάζεται χρόνος να σηκωθείς και μια στιγμή μόνο να πέσεις. Είναι όλα αυτά περιπτώσεις χρόνου, που σ' αφήνουν γυμνό στη μέση στην πλατεία και οι περαστικοί βιάζονται, δεν σε κοιτούν, βλέπεις δεν έχουν χρόνο να σου πουν μια καλήμερα ,πάρε το χέρι μου, σήκω! Πως να κερδίσεις το χρόνο, πως να βγεις από τη χαραμάδα, δεν χωράς, ουρλιάζεις αλλά κανένας δεν σ' ακούει γιατί ζεις σ' έναν άλλο χρόνο, παρελθοντικό, ίσως και αόριστο, πάντως όχι υπερσυντέλικο ή μήπως δεν ζεις; - Ζεις με δόσεις και δεν ξέρεις πια που χρωστάς, απλά ζητάς κι άλλο και ο χρόνος σου δίνει, γιατί ξέρει ότι θα στα πάρει όλα σε λίγο... Κι εσύ είσαι χαρούμενος γιατί εξασφάλισες ακόμα λίγο χρόνο να παίξεις, να πέσεις, να σηκωθείς και πάλι απ την αρχή. Ώσπου θα 'ρθει εκείνη η ώρα να σου πει πως τα θέλει όλα πίσω γιατί χρόνος σου δόθηκε να κάνεις κάτι σημαντικό και εσύ ξεχάστηκες στο παιχνίδι της ζωής που ο χρόνος λιγοστεύει και εσύ απλά υπάρχεις μέσα της και τρέχεις λες και θα προλάβεις

– Προλαβαίνω, σίγουρα προλαβαίνω να υπάρχω στο χρόνο, δεν με πήραν και τα χρόνια δα. Με πήρε η ζωή και με ξέρασε εδώ στα κατακάθια των ονείρων μου που κάποτε ζούσανε πολλοί εδώ, τώρα πέρασε ο χρόνος, έχουν φύγει

- Φύγανε ναι φύγανε δεν τους ρώτησα ποτέ γιατί, αλλά φύγανε. Μπορεί να βαρέθηκαν να με περιμένουν, βλέπεις και η υπομονή έχει τα όρια της. Ίσως έπρεπε να βιαστώ να φτάσω πρώτος να τους περιμένω εγώ, αλλά πάλι ο χρόνος θα μ' έκανε να βαρεθώ εγώ, οπότε πάλι χαμένος θα 'μουν.

- Θα ήμουν χαμένος στο χρόνο αν δεν έκανα όνειρα έλεγα μικρός. Να τώρα που δεν έχω όνειρα, χάθηκα στο χρόνο και πρέπει να δω τι ώρα είναι γιατί πρέπει να φύγω πάλι να χαθώ........(σαστισμένος) τι ώρα είναι;

- 10 και ακόμα να 'ρθει η ώρα που θα φτάσεις, να μου πεις πως υπάρχω, ίσως σε πήρε και σένα ο χρόνος απ' τα μούτρα και σε σέρνει από δω και από κει και αν χάθηκες και εσύ, τότε όλα αυτά είναι απλά αυτά

- Αυτά είναι τα δύσκολα για μένα, για σένα, για σας, για μας. Πάντως για το χρόνο που θα υπάρχει και μετά από μας είναι πταίσματα οπότε ας περάσουμε ακόμα μια νύχτα στη υγρασία αυτής της πόλης και ας φέρει ο χρόνος ότι θέλει έτσι και αλλιώς χαμένοι είμαστε.

- Είμαστε; Ναι εσένα λέω, εσένα που με κοιτάς με τόση αηδία, εσένα ....... ή μήπως βλέπεις τον εαυτό σου σε μένα, ποτέ δε θα το μάθεις μάλλον, χαμένοι είμαστε και εγώ και ..........σεις.