Δεν πάμε καλά!

Διαβάζω πως ένας Αιγύπτιος στο Κάιρο έφτιαξε "Δωμάτιο ουρλιαχτών"! Το άκουσα και στο ράδιο... "Τέλειο!", σκέφτηκα απευθείας κι αμέσως μετά... "Δεν πάμε καλά...".

Καθηγήτρια στο σχολείο του μικρού μου, αφού διαολόστειλε τα παιδιά του τμήματος, τους ευχήθηκε να παραμείνουν στην ίδια τάξη (μάλλον τα αγαπάει πολύ και δε θέλει να τα αποχωριστεί...)  

Παππούς, (που ξέχασαν να του πάρουν το δίπλωμα), μέσα στην αφηρημάδα του, ξεπαρκάροντας έριξε το μηχανάκι ενός κούριερ. Επί 10 συνεχόμενα λεπτά, το παλικάρι αφού έσυρε τα εξ αμάξης στον αμήχανο και αμίλητο παππού (ο οποίος, παρεμπιπτόντως, ζήτησε συγγνώμη), σήκωσε το μηχανάκι και -πάντα, βρίζοντας- έφυγε ως σίφουνας...

Παιδάκι (5-6 ετών) κουνιέται ανήσυχο στη θέση του στο λεωφορείο. Αφού η μαμά του λέει δυο-τρεις φορές να σταματήσει και φυσικά ο μικρός την αγνοεί, αρχίζει η μάνα να φωνάζει ησύχως (κάτι που μόνο μια μάνα μπορεί) και του σκάει δυο σκαμπίλια, ενώ ξεκινάει ταυτόχρονα ένα παραμιλητό για όσες αδικίες της συμβαίνουν καθημερινώς... Όταν μια  μεγάλη σε ηλικία κυρία της λέει διακριτικά να μην ξεσπάει στο παιδί, η μάνα εξοργισμένη, με φωνή εμπλουτισμένη από τα πολλά ντεσιμπέλ, απαντάει: "εσύ, να κοιτάς τη δουλειά σου και να μην ανακατεύεσαι! Δικό μου είναι κι άμα θέλω θα το ρημάξω!!!". Έπειτα, φορτισμένη, αρπάζει τον πιτσιρικά από το μπράτσο -λέγοντας του ότι πάλι την έκανε ρεζίλι- και κατεβαίνουν στην αμέσως επόμενη στάση.

Μετά από όλα αυτά (και ακόμη περισσότερα, που απλά δεν αναφέρω), σκέφτομαι: "Όλα σε εμένα μπροστά γίνονται; όλα, μόνο εγώ τα βλέπω; ή πλέον, τέτοιες καταστάσεις γίνονται παντού και συχνότατα;".

Μάλλον, πολλά τα καταπιεσμένα συναισθήματα κι αρχίζω να σκέφτομαι τη δημιουργία δωματίων...  
Ο φωνάζων δυνατώτερα θα κερδίζει βραβείο!