Σοκ; ή απλά άρνηση της πραγματικότητας;

Η βία παράγει βία...

Από χθες, ακούω παντού για το σοκ που υπέστη το πανελλήνιο λόγω της δολοφονίας του 14χρονου από συνομήλικο του. Αν σκεφτώ ότι έχω γιους περίπου στην ίδια ηλικία κι εγώ σοκάρομαι.

Σήμερα λοιπόν, πρωί πρωί βλέπω ξανά το θέμα να παίζει, με τη μόνη διαφορά ότι αμέσως μετά βλέπω τα περιστατικά που λάβανε χώρα στη Γαλλία μεταξύ οπαδών (κάτι που συμβαίνει κατά κόρων στην Ελλάδα!).

Και κάνω τον εξής παραλληλισμό:

Για πιο λόγο ακριβώς, σοκάρει το γεγονός ότι ένας πιτσιρικάς δολοφόνησε ένα φίλο και συνομήλικο του για το τίνος είναι το καλύτερο τρακτέρ, τη στιγμή που οι ενήλικες σκοτώνονται για το ποιανού η ομάδα είναι καλύτερη ή για το ποια νίκησε ή για το ποιος έχει προτεραιότητα (είτε στους δρόμους, είτε περιμένοντας στην ουρά);

Σοκάρει τι; Το ότι τα παιδιά αντιλαμβάνονται πολύ καλά το μήνυμα που τους περνάει η ενήλικη κοινωνία και το μεταφέρουν στις πράξεις τους (με χειρουργική ακρίβεια);

Γιατί περιμένουμε από τα παιδιά να δείξουν μια ανωτερότητα, έναν πολιτισμό, ένα σεβασμό στην ανθρώπινη ζωή τελοσπάντων, τη στιγμή που τα μηνύματα που λαμβάνουν στην καθημερινότητα τους – είτε από τους οικείους τους είτε από την κοινωνία είτε ακόμα κι από τα παιγνίδια και την τηλεόραση – είναι ακριβώς τα αντίθετα;

Αντί να σοκαριζόμαστε λοιπόν, ας αλλάξουμε εμείς ως ενήλικες, ας προσφέρουμε καλύτερη παιδεία και καλύτερα μηνύματα στα παιδιά μας (με το παράδειγμα μας κατ' αρχάς), ας περάσουμε περισσότερο χρόνο μαζί τους συζητώντας πάνω σε θέματα ουσίας (κι όχι μόνο για το ποιος έχει τους καλύτερους βαθμούς...), αλλά και παίζοντας. Τέλος, ας προσέξουμε τα ερεθίσματα που λαμβάνουν τα τέκνα μας καθημερινά, απ' οπουδήποτε κι αν προέρχονται αυτά.