Η Ροτόντα της... εξαθλίωσης!

Ροτόντα, Κυριακή πρωί και οι τουρίστες έχουν ήδη ξεκινήσει την περιήγηση! Βολτάρω κι εγώ, σε μια - κατά τα άλλα - ιστορική περιοχή της Θεσσαλονίκης. Τι να πω· Ντράπηκα!

Ένα από τα σπουδαιότερα μνημεία της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς, καθώς υπήρξε στην πορεία των αιώνων, κεντρικός ναός των τριών μεγάλων θρησκειών· του αρχαίου Δωδεκάθεου, του Χριστιανισμού και του Μωαμεθανισμού.

Ένα τεράστιο θολωτό στρογγυλό κτίσμα του 4ου αιώνα που ανεγέρθηκε περίπου το 304 ή 306 μ.Χ. από τον Ρωμαίο αυτοκράτορα Καίσαρα Γαλέριο, ενώ προοριζόταν ως ναός του Δία ή των Καβείρων, ή ως Μαυσωλείο του Γαλέριου. Κατά καιρούς, χρησιμοποιήθηκε με διαφορετική λειτουργία από λαούς της εγγύς ανατολής.

Κατά τη διάρκεια των παλαιοχριστιανικών χρόνων, η Ροτόντα μετατράπηκε σε χριστιανικό ναό των Ασωμάτων Δυνάμεων ή Αρχαγγέλων (άγνωστο το πότε ακριβώς,αν και λέγεται ότι μάλλον έγινε τέλη του 4ου αιώνα, την εποχή του Θεοδόσιου Α') και τότε έγιναν στο μνημείο ορισμένες μετασκευές, που ήταν αναγκαίες για τη νέα λατρεία.

Συμπεριλήφθηκε στα Παλαιοχριστιανικά και Βυζαντινά μνημεία της Θεσσαλονίκης ως Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO (Εκπαιδευτικός Επιστημονικός και Πολιτιστικός Οργανισμός των Ηνωμένων Εθνών). Ενώ, πρόκειται για, όμοιο με το Πάνθεον στη Ρώμη.

Ροτόντα ονομάστηκε από το κυκλικό της σχήμα, ενώ το όνομα Άγιος Γεώργιος πήρε από το γειτονικό ομώνυμο εκκλησάκι. Σήμερα λειτουργεί ως μουσείο και είναι ανοιχτό στο κοινό.

Κι όπως σας έλεγα, ντράπηκα! Ντράπηκα για λογαριασμό άλλων, για τον πολιτισμό και την παιδεία μας. Για το γεγονός ότι μόνο να υπερηφανευόμαστε για τα επιτεύγματα των προγόνων μας ξέρουμε αλλά, από σεβασμό... τίποτα!

Η μάχη τον... σκουπιδιών ξεκινάει, σχεδόν, από νωρίς το απόγευμα παρέα με φαντάσματα και σκιές - διαφόρων εθνικοτήτων - ενώ το όλο σκηνικό, συμπληρώνεται από μαγαζιά και κόσμο που αδιαφορεί επιδεικτικά για το τι συμβαίνει γύρω του, σε μια περιοχή που σφύζει από... ζωή; θάνατο; 

  

Αργότερα, ο τόπος ερημώνει αφήνοντας ένα απόκοσμο περιβάλλον, με ζωντανά πτώματα να ξαπλώνουν από 'δω κι από 'κει ή να τρεκλίζουν προσπαθώντας να φτάσουν κάπου (άραγε ξέρουν που;) και φυσικά με τα ατελείωτα σκουπίδια να τους συντροφεύουν.

Και κάπως έτσι, βρίσκει το ξημέρωμα ο τόπος... Να περιμένει εναγωνίως τις καθαρίστριες/ες να τον συνεφέρουν, ώστε να ξεκινήσει ο φαύλος κύκλος άλλη μια φορά.

Με την υποκρισία χαραγμένη στα πλακόστρωτα, τους ΔΙΑΣ να περνάνε, έτσι... για να πουν ότι πέρασαν, ενώ τουρίστες και ντόπιοι κουνάνε το κεφάλι περνώντας, με τους τελευταίους ωστόσο, να μην κάνουν απολύτως τίποτα γι αυτό που τους ενοχλεί (συμπεριλαμβανομένης και εμού της ιδίας)…

Και για να μη τα ρίχνω όλα στη Ροτόντα… το ίδιο ακριβώς συμβαίνει στη πλατεία Ναβαρίνου, στο Ξαρχάκο, στην Ικτίνου κ.ο.κ με τους Θεσσαλονικείς & τις Θεσσαλονικιές να συναινούν δια της σιωπής…

Φωτογραφίες φαντασμάτων δεν ανέβηκαν λόγω σεβασμού στα πρόσωπα τους.