Ο κόσμος που 'χεις φτιάξει...

Ο κόσμος που 'χεις φτιάξει, δε μ' αρέσει!

Εσύ και κάθε άλλος... με τις επιλογές σου... την ανοχή σου, με τη σιωπή - άρα, αποδοχή σου και σε πολλές περιπτώσεις, με τη συνενοχή σου.

Ο κόσμος της κλεψιάς, της απατεωνιάς και της ψευτιάς. Ο κόσμος της λαμογιάς, των κομμάτων, των ρουσφετιών και των παρτάκιδων, όπου ο καθένας κοιτάζει μόνο πως να βολευτεί ή να βολέψει, πως να γκρινιάξει από τον καναπέ του κατηγορώντας πάντα τους άλλους, ώστε να διατηρεί τη... συνείδηση του καθαρή. 

Ο κόσμος των ναρκωτικών και των θανάτων για τόσα παιδιά, αλλά αν δε βαραίνει το σπίτι σου, δεν περνάει καν απ' το μυαλό σου... ή (στην καλύτερη) όταν πια θα δεις ή θα ακούσεις για το παιδί κάποιου άλλου, το πολύ πολύ να πεις ένα "κρίμα", να το σχολιάσεις και λίγο - ως σωστός κουτσομπόλης - και αυτό μόνο αν δε νιώσεις αηδία ή/και απέχθεια, καθώς στην αντίθετη περίπτωση θα υπάρξουν και διαφόρων ειδών γκριμάτσες. Δέχεσαι παρ' όλα αυτά, να συλλαμβάνονται και να φυλακίζονται εξαρτημένοι χρήστες ουσιών, ενώ οι έμποροι και οι δημιουργοί αυτών, κυκλοφορούν ανενόχλητοι και μένουν σε βιλίτσες στη χειρότερη... (ε! που και που πιάνουμε και κανέναν, έτσι... για να βουλώνουν στόματα...). Δέχεσαι να βλέπεις παιδιά να λιώνουν και να σβήνουν μέρα με τη μέρα, λεπτό το λεπτό.

Ο κόσμος της ανισότητας, της αδικίας και της εκμετάλλευσης... Εκεί, όπου λέξεις όπως "καλοσύνη", "ευαισθησία", "φιλότιμο", "ανθρωπιά" και άλλα τέτοια... γλυκανάλατα, παίρνουν την έννοια της αδυναμίας και της χαζομάρας. 

Ο κόσμος των πολέμων, των κατατρεγμένων και του ρατσισμού κάθε είδους.

Ο κόσμος της υποτιθέμενης θρησκείας, που άλλα κηρύττεις - πιστεύεις και άλλα πράττεις.

Ο κόσμος της φτώχειας, της ανεπάρκειας... της πείνας  και της αμορφωσιάς, όπου η λέξη "παιδεία", κατάντησε ανέκδοτο για λίγους. Πώς αντέχεις τον εαυτό σου, γνωρίζοντας ότι έχεις συμβάλει (και συνεχίζεις να το κάνεις) στο να βρίσκονται τόσοι άνθρωποι μέσα στην απόλυτη ένδεια;;;

Ο κόσμος που 'χεις φτιάξει δε μ' αρέσει... Οι άνθρωποι όμως, πολύ!