Έρωτα που μπαίνεις από το παράθυρο...

Έρωτα που μπαίνεις από το παράθυρο...

Έρωτα που χτυπάς τη πόρτα, μα... μπαίνεις απ' το παράθυρο!

Πετούμενα στο στομάχι, κόμπο στο λαιμό, πεταλουδίτσες φουξ, κίτρινες & σιέλ, παρέα με αηδόνια και αστεράκια, στήνουν χορό στο υποτιθέμενο μυαλό που έχει κηρύξει απεργία... Το κεντρικό σύστημα επικοινωνίας δείχνει να έχει κρασάρει και όλο εκείνο το πλούσιο λεξιλόγιο που σίγουρα κάποτε κατείχες, φαίνεται να έχει αντικατασταθεί πλήρως από χαζοχαρούμενα χαχανητά, διαφόρων ειδών επιφωνήματα και το πλέον γνωστό και ασυναγώνιστο... ύφος της αγελάδας!

Αποκαλούμενη ως ανίατη ασθένεια από πολλούς, συχνά πυκνά καταστρέφει εγκεφαλικά κύτταρα και προκαλεί μπελάδες...

Ανίατη; δε ξέρω, μεταλλασσόμενη πάντως, σίγουρα. Ή που θα μεταλλαχτεί σε κάτι υπέροχο, σ' ένα συναίσθημα για το οποίο έχουν γραφτεί τόσα και τόσα και κυριαρχεί στις ζωές όλων μας, στην αγάπη... ή που θα μετατραπεί σε απλή αδιαφορία ή ακόμη ακόμη,θα φτάσει έως τις αμπάρες του μίσους...

Αυτό το σώμα σου

που κράταγα πρώτη φορά γυμνό,

αυτά τα δάκρυα

που δε μπόρεσα στο τέλος να κρατήσω

Τάσος Λειβαδίτης

Ξάφνου, το συγκροτημένο, κατασταλαγμένο και ώριμο άτομο που κάποτε ήσουν, μεταβάλλεται σε διαταραγμένη προσωπικότητα με ένα κάρο φορτωμένο ανασφάλειες και συμπεριφορές, που ξαφνιάζουν κι εσένα τον ίδιο... Η κτητικότητα και η ζήλια κυριαρχούν στη ψυχή σου, κατατρώγοντας πρώτα εσένα κι έπειτα, καταδυναστεύοντας - καταπιέζοντας, το έτερον ήμισυ.

Σαν άνεμος μου τίναξε ο έρωτας τη σκέψη,

σαν άνεμος που σε βουνό βελανιδιές λυγάει.

Σαπφώ, "Ατθίδα" 

Οι φίλοι/φίλες, που μέχρι χθες έπαιρνες όρκο πως είναι οι αδελφές ψυχές, που εσύ - ως ιδιοφυές άτομο - διάλεξες και τους αφιέρωνες όλο σου το χρόνο (ακόμα κι αυτόν που δεν είχες...), από τη μια στιγμή στην άλλη, μπαίνουν στο ψυγείο προς διατήρηση έως ότου ξαναθυμηθείς ότι υπάρχουν...

Κι ενώ μπαίνεις απ' το παράθυρο... συνήθως, βγαίνεις απ' τη πόρτα... έτσι, ξαφνικά... όπως ακριβώς εμφανίστηκες