Μια άλλη οπτική...

Όλα ξεκίνησαν με αφορμή ένα video, που κάποιος

δημοσίευσε στο γνωστό μας Facebook, σχετικά με μία κοπέλα που έκανε yoga στην άκρη ενός γκρεμού και οι περισσότεροι - αν όχι όλοι - αρχίσανε στην καλύτερη να την περιφρονούν κόσμια και στη χειρότερη να τη βρίζουν αισχρά (λες και τους πείραξε... 😕).

Αρχικά, ο προβληματισμός μου περιορίστηκε στις μη κατανοητές συμπεριφορές για εμένα, καθώς δεν βλέπω το λόγο - οπότε δε το καταλαβαίνω κιόλας - γιατί να βρίσω έναν άνθρωπο που ούτε καν τον ξέρω, απλά και μόνο επειδή κάνει κάτι που εμένα δε μου αρέσει ή με φοβίζει ή ό,τι άλλο αρνητικό μου προκαλεί, ενώ μπορώ να κοιτάξω αλλού... 

Άκουσα ακόμη τη δικαιολογία πως είναι πρότυπο για ένα παιδί που μπορεί να το προσπαθήσει και να υπάρξουν τραγικά αποτελέσματα... Και παρ'ότι αντιλαμβάνομαι τη λογική πίσω από το επιχείρημα, έχω τις εξής απορίες - ενστάσεις:

1. δηλαδή, εγώ (ή η κοπελιά στην προκείμενη περίπτωση) πρέπει να περάσω όλη μου τη ζωή με βάση τα παιδιά όλων των άλλων;
2. τα παιδιά αυτά δεν έχουν γονείς; δεν είναι δίπλα τους κάποιος ώριμος άνθρωπος που να ελέγχει τι βλέπουν, να εξηγεί και να καθοδηγεί όπου και όταν χρειάζεται;
3. δηλαδή, επειδή κάποιοι γονείς αφήνουν τα παιδιά τους να εκτίθενται ανεξέλεγκτα σε κάθε λογής ερεθίσματα, μετατοπίζεται η ευθύνη σε κάποιον άσχετο που κάνει απλά αυτό που επιθυμεί; και...
4. όταν (σε ένα κοινωνικό δίκτυο) άγνωστοι βάζουν αρνητικές ταμπέλες (π.χ χαζή), βρίζουν και κατακρίνουν μια άγνωστη τους κοπέλα, αποτελούν αυτοί καλύτερο πρότυπο για τα παιδιά;;;

Για την ιστορία, λόγω υψοφοβίας και παρά το γεγονός ότι προσπαθώ να την παραβλέπω, δε θα έκανα ποτέ κάτι τέτοιο , ωστόσο θαύμασα την ικανότητα και τη γενναιότητα της κοπέλας.

Σε δεύτερο χρόνο, αφού το κούρδισα αρκετά στο μυαλό μου και αφού θυμήθηκα για λίγο την εφηβεία μου 😏 με κατέκλυσαν συναισθήματα και σκέψεις... 

Μακάρι να έβρισκα κάτι που να με έκανε να σκεφτώ "Ας έκανα -αυτό- κι ας πεθάνω!"! Θα πέθαινα ευτυχισμένη... Να με έκανε να νιώσω με τέτοια ένταση, τέτοιο πάθος και ακατανίκητη ανάγκη... να νιώσω ζωντανή! και όχι σαν αυτοματοποιημένο μηχάνημα δουλειά, σπίτι, υποχρεώσεις, άντε κανένα καφέ και ύπνο γιατί... ξανά απ' την αρχή, στο βόλεμα της απραξίας και του φόβου, της καθημερινότητας, της ρουτίνας...