Χωρίς εμένα...

Εντελώς ξαφνικά άρχισα να σε θυμάμαι. Θύμισες το πρώτο μου ποδήλατο, την πρώτη μας βόλτα στο πάρκο, τον πρώτο έρωτα μου, την πρώτη μου ερωτική απογοήτευση, το γάμο μου και ήσουν σε όλα εκεί. Αυτό που δεν θυμήθηκα ήταν να μου λες πως μ' αγαπάς. Ποτέ δε μου το είπες. Όχι, δεν σε κατηγορώ, αλλά ήθελα να μου το πεις. Ξέρω πως μου το 'δειχνες, αλλά ποτέ δεν το 'πες. Γιατί δεν το 'πες; ήθελα πολύ να τ' ακούσω, παρά πολύ.

Η μεγάλη απάτη!!!

Μετά από ένα κουραστικό ταξίδι, άκαπνος (κι αν δεν καπνίζεις σιγά μη σ' απασχολεί, εάν καπνίζεις όμως;;;), φτάνεις εν τέλει στον προορισμό σου, Αθήνα!

Αφήνεις τα μπαγκάζια σου στο ξενοδοχείο επιλογής σου (αυτό είναι από μόνο του θέμα για άρθρο...) και μετά από τόση ταλαιπωρία (καθώς η μετακίνηση στην Ελλάδα δεν είναι και ότι πιο απλό, ειδικά αν είσαι τουρίστας και πόσο μάλλον ξένος), ακούς μια γυναικεία φωνή να λέει: «Επόμενη στάση Ακρόπολη, Next stop Acropoli», βγαίνεις σχετικά ανακουφισμένος από το μετρό, ανεβαίνεις τα απαραίτητα επίπεδα  προς την επιφάνεια και βλέπεις επιτέλους ήλιο... κόσμο να πηγαινοέρχεται δραστήριος και χαρούμενος, τις ταμπέλες που σε κατευθύνουν προς την Ακρόπολη και το μουσείο της και λες:  «Εδώ είμαστε...!» μ' ένα χαμόγελο που καλύπτει ολόκληρο το πρόσωπο, μαζί και τα αφτιά. 

Αρχίζεις λοιπόν κι ανεβαίνεις την ανηφορίτσα για να στρίψεις στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου, μα μόλις αγγίζεις τον στόχο σου με το μεγάλο δαχτυλάκι του δεξιού σου ποδιού, τσουπ!

Ονείρωξη

Θάνατος: το σταμάτημα λειτουργιών ενόργανων όντων,το τέλος της ζωής... για άλλους γεγονός. Τι πρέπει να καταλάβεις τώρα απ αυτό? Ποιος φόβος να σε αγγίξει αν η καρδιά σου σταματήσει; Ποια αγάπη να ανασάνεις, αν σου στέρεψε ο αέρας; Ποια λύτρωση να ζητήσεις, αν δεν υπάρχει γυρισμός; 

Θάνατος χα! Στ' αυτιά μου ακούγετε ύμνος μιας χώρας χωρίς σημαία, μιας έννοιας χωρίς σημασία. Ξέρεις τι κάνει το θάνατο μοναδικό; ότι δεν μπορείς να τον κερδίσεις. 

Κάποτε μου είπαν πως με δύο τρόπους τον κερδίζεις: κάνοντας παιδιά και με δόξα. Λοιπόν αν σε έβαζαν να διαλέξεις ποια έννοια θα σου γυάλιζε; 

Εμένα πάντως ο θάνατος, περιτριγυρισμένος από ψυχές που δεν κατοικούν σε σώματα πια. Από μια ησυχία περικυκλωμένος να 'μαι, όπως κι αυτή που έχουν τα λόγια μου.