Έπειτα, επιεικώς κι εμείς, τα "παίρνουμε στο κρανίο" - με τον θύτη φυσικά - ανασύρουμε από τη βιβλιοθήκη του μυαλού μας όλη την υβριστική φρασεολογία που έχουμε μάθει κατά τη διάρκεια της ζωής μας και το εκφράζουμε είτε από μέσα μας είτε εξωτερικεύοντας τα - σπανίως ωστόσο (αν όχι, ποτέ) στον ίδιο το θύτη - και εν τέλει, αφού η διάθεση μας έχει πιάσει πάτο, καθόμαστε και βράζουμε στο ζουμί μας (!) μέχρι την επόμενη φορά...
Παρ' όλα αυτά όμως, όλοι φτάνουμε στο σημείο κάποια στιγμή όπου λέμε: "ό,τι έγινε έγινε και δεν αλλάζει", οπότε ας το αποδεχτούμε κι ας πάμε παρακάτω... αλλά, επειδή δεν αλλάζει αυτό που έγινε, δε σημαίνει πως δεν μπορούμε ν' αλλάξουμε εμείς. Και πώς γίνεται αυτό ρε φιλενάδα; θα μου πείτε...
