Ξεκινάει με κουφέτα, λουλούδια, αγάπη και γέλια….. όνειρα και προσδοκίες…..
Φτάνει κι ο πελαργός! Μία φορά, δύο ή και περισσότερες. Και λες, συμπληρώθηκε η ευτυχία…. Αμ δε! (ξεπηδάει η Θεσσαλονικιά από μέσα μου… )
Σύννεφα μαζεύονται κι αρχίζουν οι αναταράξεις και τα κενά αέρος…. Και πριν το καταλάβεις καλά καλά, πάνε οι αγάπες και τα λουλούδια, κόβονται τα γέλια, γκρεμίζονται τα όνειρα και εισέρχονται οι δικηγόροι, οι δικαστικές διαμάχες, οι απειλές και τα τελεσίγραφα…. για τ’ αυτονόητα, και το πιο περίεργο… γι’ αυτά που κάποτε συμπλήρωναν την ευτυχία και που ξαφνικά μετατρέπονται σε μπαλάκι του πινγκ – πονγκ (το παιδί σου – το παιδί μου), σε μέτρο πίεσης ή ακόμη κι εκμετάλλευσης (το τελευταίο ειδικά, γίνεται συνήθως από τις γυναίκες εδώ που τα λέμε…. αλλά, αυτό είναι ένα θέμα με το οποίο θα καταπιαστώ άλλη φορά). Και κάπου εδώ ξεκινάει κι ο δικός μου…. θυμός, προβληματισμός, έκπληξη και…. ξανά απ’ την αρχή!
